کارم را در کیگلی (تلفظ کیثلی) در یورکشایر غربی زودتر از حد انتظار به پایان رساندم و چند ساعت فرصت داشتم تا شهری را که قبلاً چند بار از آن بازدید کرده بودم، کاوش کنم. تا ساعت 19:01 که قطارم به سمت لیدز حرکت کرد، آزاد بودم که سرگردان باشم. سپس مجبور شدم از روی پل عبور کنم تا به قطار کراس کانتری به دورهام بپیوندم، اتصال TransPennine من به دلیل کمبود راننده لغو شد. مهم نیست: در صورت تاخیر در پرداخت، تمام پول برگردانده می شود!
ایستگاه Keighley موقعیت خوبی برای بازدید دارد. ابتدا پیاده روی شمال شهر به موزه و پارک قلعه کلیف بروید. این مکان در اصل خانه میلیونر ویکتوریایی و تولید کننده نساجی هنری آیزاک باترفیلد بود. این خانه در سال 1880 تکمیل شد و ویترینی از هنر بین المللی و دکوراسیون فرانسوی بود. سر بریسول اسمیت، شهردار وقت لندن، قلعه را در دهه 1950 خرید و باغ ها را به یک پارک عمومی بزرگ تبدیل کرد و قلعه را بازسازی کرد تا یک موزه رایگان برای مردم منطقه باشد. هزینه صفر به جز اهدای داوطلبانه
با بازگشت به شهر، می توان یادبود جنگی چشمگیر را تحسین کرد و در گوشه ای از پارک بنای یادبود جدیدی به کاپیتان سر تام مور، متولد شهری که قبل از پیوستن به ارتش در دبیرستان در آنجا تحصیل کرد، وجود دارد. او به عنوان یک آزاده شهر ایجاد شد، اگرچه بعدها در بدفورد زندگی کرد.
مطمئن نبودم که تالار East Riddlesden's National Trust که یک خانه روستایی دوست‌داشتنی در قرن هفدهم است باز باشد یا خیر، اما فقط پنج ایستگاه اتوبوس (در اتوبوس مفید 662 به برادفورد) از ایستگاه فاصله داشت تا بفهمم. حالا از شنبه تا چهارشنبه باز است، متوجه شدم که یک جشن عروسی در بعدازظهر پنجشنبه در حال برگزاری است و باید زمان دیگری را منتظر بمانم.
از شانس و اقبال، ده دقیقه قبل از آخرین سفر رفت و برگشت به Oxenhope در خط میراث، خط آهن Keighley و Worth Valley به کیگلی برگشتم. در تعطیلات مدرسه، برنامه A، پرتکرارترین، در حال اجرا بود که هم از بخار و هم از کشش دیزل استفاده می کرد. بیشتر راه‌آهن‌های تاریخی در حال حاضر از این سیستم نشان داده شده در عکس با برنامه‌های زمانی متفاوت بسته به تقاضای احتمالی و در دسترس بودن داوطلبان استفاده می‌کنند.
K&WVR دارای شش برنامه جداگانه است که با تقویم فصل عملیاتی خود مرتبط است. بلیطی به قیمت 13.50 پوند خریدم (تخفیف هم داشت) و پنج مایل خط را طی کردم و در ایستگاه Oakworth توقف کردم که با فیلم بچه های راه آهن در سال 1970 معروف شد. به یاد دارید در پایان جنی آگوتر فریاد زد “بابا، پدر من!”؟ سپس به Oxenhope برای بستنی و بازگشت به هر شش ایستگاه.
در نهایت، تنها 100 متر از ایستگاه، رستوران هندی کیگلی، کری هاوس، با بالاترین امتیاز را پیدا کردم. اگرچه به عنوان نام چندان تخیلی نبود، اما غذا و آبجوی کینگ‌فیشر درجه یک بود، بنابراین از ساعت ورود در ساعت 5:45 بعدازظهر تا حرکت ده دقیقه قبل از قطار، رفتاری سلطنتی با من انجام شد که در نتیجه در قطار به لیدز خوابم برد. و باید توسط راهبر قطار از خواب بیدار شود.