من یک سلطنت طلب هستم! من از اینکه به دوستان خارجی ام لاف بزنم که ما یک جاذبه گردشگری بی نظیر داریم که خانواده سلطنتی است، لذت می برم! از آنجایی که به نظر می‌رسد سلطنت با رسانه‌های اجتماعی و مطبوعات بازتر است، نگاه‌های صمیمی به زندگی آنها می‌بینیم که برای نسل‌های قبل از من مخفی نگه داشته شده است. اگرچه رسوایی هایی با برخی از اعضای خانواده وجود دارد، اما شناسایی آنها به عنوان افرادی واقعی با احساسات مشابه ما، لذت بردن از رویدادهای شاد خانوادگی و همچنین تراژدی های پایداری که در هر خانواده رخ می دهد آسان تر است.
وقتی خیلی جوان بودم دوست داشتم هر مقاله روزنامه یا عکس خانواده سلطنتی را برش دهم و در دفترچه یادداشتم بچسبانم… احتمالاً اکنون یک سرگرمی در حال مرگ است، زیرا ما به راحتی به دیدن آنها در تلویزیون و رنگی دسترسی داریم!
پرنسس آن یکی از مورد علاقه های من است. او چند سال از من کوچکتر است، اما من رشد او را تماشا کرده ام و او همیشه در رفتارش سخت کوش و رک بوده است.
زمانی که با گروه کر کودکان آفریقایی خود در کاخ سنت جیمز لندن کار می کردم، دیدار با او افتخار ویژه ای بود.
رهبر گروه آمریکایی به من گفته بود که بدون پاسپورت نمی توانم وارد شوم. از آنجایی که من تنها انگلیسی گروه بودم، تصمیم گرفتم بدون نشان دادن پاسپورت وارد شوم! همه تعجب کردند که شناسنامه من کارت اتوبوس من است … و کار کرد!
ما را به اتاق بزرگی بردند (نمی‌دانستم که 15 سال بعد همان اتاقی است که شاه چارلز برگه‌های تحسین را امضا می‌کند تا پادشاه جدید شود) و منتظر حضور پرنسس آن بودیم که فقط چند دقیقه طول کشید. وقتی او با یک لباس زیبا و دوست داشتنی تمام سبز پوشیده شد.
یکی از پسرهای کوچکم با من زمزمه کرد: «خاله، او پیر شده است!» و من توضیح دادم که شاهزاده خانم ها مثل ما پیر می شوند. بچه ها با فرهنگ غرب آشنا نبودند و فقط زمانی که ما در یک تور در تعطیلات کمپینگ بودیم، کارتون سیندرلا را دیده بودند، بنابراین آنها تصور می کردند که همه شاهزاده خانم ها شبیه یک افسانه هستند!
بعد پسر کوچولوی من، بانی، ادامه داد…”خاله، او شبیه انبار کاه است!” من پاسخ دادم “بانی باید ساکت شوی وگرنه همه را در برج پرتاب خواهیم کرد!”
داستانی از جویس شاو
اعتبار تصویر: CC BY 4.0 مجوز توسط دولت نیوزلند، دفتر فرماندار کل – اعتبار تصویر: دارای مجوز CC BY 4.0
